De van een korte blonde haarsnit voorziene dame op de hoesfoto boezemt ons nu niet meteen grote angst in, maar toch beweert zangeres Laura Meade uit New York op haar tweede plaat als soloartieste dat ze “The Most Dangerous Woman In America” blijkt te zijn. Het album is de opvolger van haar debuutplaat “Remedium” uit 2018 en het daaropvolgende album “Don’t Panic” uit 2019 dat ze opnam met het New Yorkse septet ‘IZZ’ dat zich ophoudt in de wereld van de progressieve rockmuziek.

De tien songs die op “The Most Dangerous Woman In America” staan schreef Laura Meade samen met John Galgano, haar collega bij ‘IZZ’ die bij de plaatopname ook meespeelt op basgitaar, elektrische gitaar en keyboards. Zijn broer Tom Galgano speelt op enkele tracks op keyboards mee en hij stond eveneens in voor de rol als albumproducer, terwijl het drumwerk in de deskundige handen was van Brian Coralian. Die twee laatste muzikanten maken ook al deel uit van de rockgroep ‘IZZ’.

De songs vormen samen een conceptplaat rond het thema van een voor haar rechten opkomende vrouw die het zwijgen werd opgelegd en wiens verhaal nog altijd sterk leeft bij de mensen in haar eigen land omdat de problematiek van de rechten en de positie van de vrouw in de gemeenschap nog altijd sterk aanwezig is in de Amerikaanse maatschappij en zeker ook nog buiten Amerika. Deze plaat is volgens Laura Meade vooral bedoeld als een ruggensteuntje voor al die vrouwen die soms met risico voor eigen behoud op de barricades klimmen om hun rechten op te eisen.

De plaat begint met een halve minuut durend Franstalig rijmpje “Au Bord De La Seine” dat hier verengelsd werd tot “On The Shores Of The Seine”. De eerste echte song op dit album is “Leaving” die op een leuke pianoriff wordt gebracht. Daarna krijgen we de eerste single die uit deze plaat werd getrokken met het op de video te beluisteren etherische nummer “Burned At The Stake” dat op een monotoon klinkend deuntje wordt gepresenteerd.

Voor de intimistische ballads “Iconoclast” en “Doesn’t Change A Thing” neemt Laura Meade plaats achter de piano voor een hoofdzakelijk akoestische interpretatie. “End Of The Road In Hollywood” drijft dan weer op een mix van allerlei klanken die uitmondt in een stevige drumbeat-begeleiding. De albumtiteltrack “The Most Dangerous Woman In America” is een acht minuten durende ‘old style’ progressief rockepos en ook het daaropvolgende nummer “The Shape Of Shock” bevat een behoorlijk grote portie theatraliteit.

Nog meer progrock volgt er in het voorlaatste nummer op deze plaat: “Forgive Me” en voor de afsluiter “Tell Me, Love” werd opnieuw geopteerd voor een akoestische begeleiding op piano bij de intro, maar naar het einde toe groeit dit uit tot een geluidskakofonie die meestal enkel bij progressieve rockmuziek te horen is. Maar zoals in het begin al aangegeven: echt bang zijn we toch niet geworden van “The Most Dangerous Woman In America”.

(valsam)